Do sztuki nie można podchodzić racjonalnie. W szwach aż trzeszczy od emocji, z brzegów wylewają się inspiracje, przeciekając prosto do serca. I choć moda jest sztuką, która wymyka się wszelkim ramom,  zarzucana na grzbiet w postaci ubrań może być nieco bardziej przemyślana, nie wymagając przy tym bycia doświadczonym strategiem.

Chrupiąca beza starannie przełożona waniliowym kremem. Rozgrzane kamienie, którym jęzory oceanicznych fal nadały obły kształt. Gra skojarzeń bywa niezwykła. Nawleka na nić nieoczywiste formy i wiąże ciasno przez odpowiedni supeł wspomnień. Nawet jeśli to wszystko dotyczy jedynie białego garnituru.

Stopy w sandałkach cienkich jak jedwabna nić rysują od niechcenia okręgi na spękanej od słońca ziemi w kolorze terakoty.  Słone od morskich fal palce przeczesują splątane włosy. Wiatr smaga lnianą sukienkę, która nachalną zmysłowość przejawia jedynie wtedy, gdy mocno przytula nagie ciało. Za makijaż robią promienie słońca filtrowane przez miękkie rondo słomianego kapelusza. Jest cicho i niezmącenie spokojnie. Jeśli opisana scena rysowała się w Twoim umyśle we wszelkich beżowych odcieniach, jesteśmy w domu. Dokładnie taki obraz malują obecne trendy.

Delikatność przewleczona wstęgą naiwnego uroku. Stereotypowa, stojąca u progu kobiecości, która jest jak flaga banału, przed którą staramy się często uciekać potykając się o własne uprzedzenia, odgradzając grubą kreską od kruchego wizerunku. Lubię balansować na granicy dwóch światów – łącząc zawadiackość Debbie Harry i płochliwość młodej Judy Garland. Jednak czasami dobrze jest przytulić swoją jednoznaczną dziewczęcość – ot tak, bez zbędnych ceregieli.

Kaiser mody. Władca projektów. Hegemon sylwetek. Cesarz pokazów. Dyktator trendów. Z mediów sączyły się czarne wstążki informacji o śmierci jednego z największych współczesnych projektantów. Ogromny dorobek artystyczny został przykryty kirem szacunku i uznania. Świat na chwilę zamarł – przecież niektóre elementy codzienności są stałe. Dają punkt odniesienia. Zapewniają bezpieczeństwo. Przez wiele lat przyzwyczajają oczy do znanych widoków – dokładnie takich, jak Karl Lagerfeld.

Wybór elementów garderoby od zawsze był dla mnie czymś więcej, niż szybką, praktyczną decyzją – stanowił przyjemność samą w sobie, pozwalał natychmiastowo przenieść się w czasie, zespoić z ulubioną postacią filmową, lub uwić tło do powtarzanej w umyśle melodii. Omiatanie półek z rzędami kolorowo-materiałowych mezaliansów, niespieszne przesuwanie wieszaków, mieszanie w miękkości szuflad daje tysiące kombinacji – choć pozwalam sobie na szaleństwo, najczęściej zwracam się ku klasycznej kobiecości.

Kakofonia podekscytowanych pokrzykiwań z czasem zamienia się w niezauważalny biały dźwięk. Dziesiątki osób przemieszcza się wśród wieszaków i parownic, uskuteczniając nieskoordynowany taniec nowoczesny. Bele materiałów stają się próbnym wybiegiem dla smukłych jak gazele modelek, a skrawki kolorowych próbek przysiadają na szkicach jak delikatne motyle. Krawcowe przyklękają przy manekinach na kolanach, z pietyzmem gładząc kreacje, wymodlając cicho ich sukces. Setki dłoni z palcami o sprawności pianistów wyszywa kunsztowne wzory z drobnych korali, okiełznuje pióra i upina najdroższe tkaniny. Ot, typowy dzień pracy w haute couture.

Do niektórych rzeczy zwyczajnie się dojrzewa. Książka zamknięta w ciasnej celi szuflady nagle nabiera znaczenia i przyzywa wyjątkowo adekwatnymi łańcuchami wyrazów. Ciężkawe perfumy nagle okazują się idealnym wyborem na zimowy wieczór, a musztardowa sukienka…jest bardziej smakowita, niż mogłoby się wydawać.

Joanna uśmiechnęła się na całą rozpiętość zębów, ogrzewając wargi nad kubkiem parującej kawy. Zerwała w myślach ostatnią kartkę z kalendarza. Mimo wiecznego, niespokojnego sztormu w jej duszy, tym razem czuła, że po 365 dniach dotarła cało do burty – obierając zdecydowany kierunek na przyszłość. Nie cierpiała noworocznych postanowień, ale dawała się skusić na refleksyjne i pełne wdzięczności podsumowania. Wszystko po to, aby nigdy nie brać niczego za pewnik – ze świeżym sercem, dziecięcym wzrokiem i ciekawymi dłońmi przeczesywać rzeczywistość w poszukiwaniu szczęścia. Ostatnie dwanaście miesięcy było spełnieniem obietnicy złożonej przez wysokiego, niebieskookiego blondyna – choć nie chciała tego przyznać, bilans miłości, spełnienia, przyjaźni i wzruszeń definitywnie wskazywał, że był to najlepszy rok jej życia.

Mimo upływu lat i odzierania z magii przez dorosłość wielu momentów uznawanych wcześniej za wyjątkowe, Święta pozostają dla mnie najpiękniejszym czasem w roku. Skrzącym się midasowym blaskiem brokatu i złota, otulającym jodłowo-rubinowym kocem wspomnień, zatrzymanym w pięknej bańce dziecięcej naiwności. Najbardziej lubię rumiane oczekiwanie na te szczególne trzy dni – z oczami pałającymi podekscytowaniem, wydłużając dobę do granic możliwości, pieczołowicie opakowując kolejne godziny w papier podniosłego nastroju, umacniając je wstążką wzruszeń.