Tylko nieliczni są w stanie zeskrobać patynę wiecznej radości z tej brązowowłosej dziewczyny – dostrzec ten nikły i płochliwy moment, gdy jej wzrok balansuje na granicy snu i jawy, oblekając się na chwilę mleczną zadumą.

Jestem osobnikiem, który nie potrafi długo wytrzymać w ciszy. Mój umysł działa wielowątkowo, opracowując  do perfekcji mechanizm podzielności uwagi, angażując się równie mocno w kilka czynności.

Ponury listopad zastukał do okien zgrabiałymi od wiatru gałęziami, które wychyliły się zziębnięte zza kołdry kolorowych liści – niesie ze sobą długie książkowo-filmowe godziny, szeleszczące spacery i dłonie grzane o korzenne napary.

Lubię, kiedy jesienne stylizacje dziarsko sprzeciwiają się drapieżności pogody za oknem – miękkie tkaniny stoją w opozycji do wychudłych gałęzi wychylających się zza kołdry liści.