Mimo upływu lat i odzierania z magii przez dorosłość wielu momentów uznawanych wcześniej za wyjątkowe, Święta pozostają dla mnie najpiękniejszym czasem w roku. Skrzącym się midasowym blaskiem brokatu i złota, otulającym jodłowo-rubinowym kocem wspomnień, zatrzymanym w pięknej bańce dziecięcej naiwności. Najbardziej lubię rumiane oczekiwanie na te szczególne trzy dni – z oczami pałającymi podekscytowaniem, wydłużając dobę do granic możliwości, pieczołowicie opakowując kolejne godziny w papier podniosłego nastroju, umacniając je wstążką wzruszeń.

Jestem osobnikiem, który nie potrafi długo wytrzymać w ciszy. Mój umysł działa wielowątkowo, opracowując  do perfekcji mechanizm podzielności uwagi, angażując się równie mocno w kilka czynności.

Od zawsze fascynowała mnie powolna transformacja myślenia o pewnych rzeczach. Seriale czające się w Netflixowej paszczy z niewydarzonej poczwarki zabierającej czas, ewoluowały w fantastyczne imago lądujące przed oczami milionów widzów, za pokarm mając ogromny budżet i fantastyczny scenariusz.

Jestem typem wybrednego widza – czepiam się szczegółów obrazu, który jest dla mnie równie ważny, co fabuła trzymająca za barki mocnymi dłońmi genialnego scenariusza. Diabeł tkwi w projektach kostiumów – manifestujących osobowość postaci, leżących jak ulał jeśli chodzi o realia historyczne.