Inspiruje mnie wiele rzeczy. Po obejrzeniu “Okna na Podwórze” mam ochotę na niezwykle kobiecą, olśniewającą kreację niczym Grace Kelly (swoją drogą, kostium Edith Head to znakomity przykład New Looku Diora). Innym razem, mam chrapkę na zanurkowanie w męskiej szafie, dopasowując jedynie poszczególne elementy garderoby do swojej sylwetki.

Pisząc krótko – lubię second handy. Dla miłośników vintage, historii mody i zapalonych poszukiwaczy nietuzinkowych egzemplarzy to prawdziwe kopalnie skarbów.

Mam wrażenie, że gorączkowe przekopywanie rzeczy z drugiej ręki przeżywa obecnie renesans – wystarczy empirycznie potwierdzić tę śmiałą tezę szturmem na second hand w dzień dostawy. Postrzeganie odwiedzania tych ruchomych pomników przeszłości, przeszło drogę z nieco wstydliwego zwyczaju, do małego snobizmu polegającego na wychwytywaniu wielkich marek za grosze.

Od zawsze fascynowała mnie powolna transformacja myślenia o pewnych rzeczach. Seriale czające się w Netflixowej paszczy z niewydarzonej poczwarki zabierającej czas, ewoluowały w fantastyczne imago lądujące przed oczami milionów widzów, za pokarm mając ogromny budżet i fantastyczny scenariusz.

Jestem typem wybrednego widza – czepiam się szczegółów obrazu, który jest dla mnie równie ważny, co fabuła trzymająca za barki mocnymi dłońmi genialnego scenariusza. Diabeł tkwi w projektach kostiumów – manifestujących osobowość postaci, leżących jak ulał jeśli chodzi o realia historyczne.