Mimo upływu lat i odzierania z magii przez dorosłość wielu momentów uznawanych wcześniej za wyjątkowe, Święta pozostają dla mnie najpiękniejszym czasem w roku. Skrzącym się midasowym blaskiem brokatu i złota, otulającym jodłowo-rubinowym kocem wspomnień, zatrzymanym w pięknej bańce dziecięcej naiwności. Najbardziej lubię rumiane oczekiwanie na te szczególne trzy dni – z oczami pałającymi podekscytowaniem, wydłużając dobę do granic możliwości, pieczołowicie opakowując kolejne godziny w papier podniosłego nastroju, umacniając je wstążką wzruszeń.